Kris Merckx – stichter GVHV, ex-provincieraadslid PVDA

3 reacties »

1. johanna secq said

   23 november 2008 @ 16.32

   Beste Kris Merckx,

   Toen ik je boek kocht, waren je persoon en geneeskunde voor het volk geen onbekende voor mij: politiek en maatschappij werden bij mij thuis opgevolgd en dus groeide ik op met jullie strijd tegen de orde en het lood in Hoboken op de achtergrond.

   Ik herinner me nog zeer goed dat ik niet begreep waarom dokters die geen fouten maakten tegen de geneeskunde vervolgd moesten worden. Ook de achtergronden van de strijd tegen het lood begreep ik niet goed. Mijn ouders hadden verschillende vrienden die lesgaven op de school van Moretusburg. Wanneer we die mensen ontmoetten werd er al wel eens over het lood gesproken. Wanneer we dan vroegen of ze niet bevreesd waren voor de effecten van de vervuiling in hoboken op de gezondheid van hun kinderen en kleinkinderen dan antwoordden ze daarop dat de berichten over het lood in hoboken fel overdreven waren en dat de gevallen van loodvergiftiging bij kinderen te maken hadden met arbeidskinderen die hun handen niet wasten voor ze aan tafel gingen…
   Het is pas door het lezen van je boek dat ik begrepen heb hoe ik dit, voor mij toen heel vreemde antwoord, moest kaderen.

   Pas heel wat later, in 1987, toen ik Paul De Mont leerde kennen en abonnee werd van Solidair maakte ik ook kennis met het politiek en maatschappelijke kader rond geneeskunde voor het volk en met de pvda.
   Hoewel ik in het begin meer uit nieuwsgierigheid en voor de mooie LP van Tracy Chapman abonnee werd, ben ik dat tot vandaag gebleven.
   De analyses uit Solidair : ze laten me toe om, in combinatie met de “traditionele” media, de wereld te bekijken vanuit een brede en open invalshoek.
   20 jaar geleden mochten de analyses van Solidair dan wel verhelderend zijn, de standpunten en het taalgebruik waren voor mij dikwijls onbegrijpelijk. Wanneer ik je boek lees, realiseer ik me hoezeer de wereld ondertussen veranderd is en hoe hoopvol het is dat jullie met de pvda toch met de tijd zijn meegegroeid en steunend op concrete verwezelijkingen, zoals geneeskunde voor het volk, werken aan een brede(re) basis.

   Ik vind je boek om verschillende reden prachtig. Eerst en vooral omdat het de geschiedenis van de huisartsengeneeskunde van de laatste 40 jaar op een bijzonder boeiende manier vertelt en de heel belangrijke rol die jullie met gvhv daarin in gespeeld hebben. Ik blijf, na vele jaren, trouw aan mijn huisarts maar als ik vandaag een nieuwe huisarts zou moeten kiezen, is de norm zeer zeker een groepspraktijk en niet een individuele arts. In die evolutie hebben jullie een zeer belangrijke rol gespeeld. Daarnaast leerde je boek, gelukkig zonder die belerende toon van 20 jaar geleden, me wel degelijk iets over communisme: de toegangkelijke definitie van Frans Ost (werk voor iedereen, gratis naar de dokter, gratis onderwijs, bijna gratis op de trein en de tram en maar heel weinig huishuur betalen), jullie persoonlijk engagement met inbegrip van jullie keuze voor een bescheiden loon, het wervend beroep op vrijwilligers…. Daar heb ik bewondering voor.

   Met vriendelijke groet.

   Jo Secq

2. Rik Willemen said

   14 december 2008 @ 0.16

   Beste kameraad Kris

   Ik heb je boek in één keer uitgelezen.

   Bij je persoonlijke levensverhaal ben ik ettelijke keren weggedroomd, heb ik ook scènes uit mijn jongere jaren opnieuw zien passeren, heb ik zelfs af en toe een traantje weggepinkt.

   We stonden toen vaker tegenover elkaar dan met elkaar. Wij van de RAL hadden weinig positieve woorden over voor die van AMADA. En geef toe, omgekeerd was het niet anders. Desondanks konden wij tweeën het met elkaar toch tamelijk goed vinden. En als je begon door te drammen, als de missionaris in jou te hard de bovenhand nam, dan maakte ik me gauw uit de voeten. Maar opgeven heeft nooit in je woordenboek gestaan. De volgende keer was je er opnieuw, en daarna nog eens.

   Dat nooit opgeven heeft wel gemaakt dat je iets gerealiseerd hebt waarop je meer dan terecht fier mag zijn. Zeker op het concrete terrein van de geneeskunde en de gezondheidszorg. Al is fierheid misschien een verkeerde woordkeuze in jouw geval. Is “waarmee je meer dan terecht gelukkig mag zijn” veel correcter.

   We zijn ondertussen 35, 40 jaar verder. De jaren hebben ons rijper gemaakt, rustiger ook en redelijker. We spreken al lang niet meer in slogans en citaten, we putten ons niet meer uit in het accentueren van de verschillen, we zoeken nu in de eerste plaats naar het gemeenschappelijke en dat is ongetwijfeld onze liefde en onze zorg voor de gewone mensen, voor de zwaksten, ongeacht hun origine, ongeacht waar ter wereld ook.
   Ik ben er van overtuigd dat dit de enig juiste weg is. Ik weet uit je persoonlijke boodschap vooraan in mijn boek dat je er net zo over denkt: “we blijven er voor gaan – samen (niet verdeeld, zoals in ver verleden).”

   Je boek is echter veel meer dan je (trouwens heel genuanceerd en bescheiden geschreven) persoonlijke levensverhaal. De goed gedocumenteerde hoofdstukken over de relatie samenleving-gezondheid-geneeskunde hebben mijn inzichten en kennis flink verrijkt. Ik deel dan ook de mening van prof. Louckx op de achterflap dat het boek “verplichte lectuur [is] voor elke geneeskundestudent die straks op een zinvolle manier met patiënten wil omgaan”. Ik wil zelfs nog verder gaan: het is een must voor iedereen die ijvert voor een gezondere, lees rechtvaardigere samenleving.

   Kris, wij gaan elkaar de volgende jaren opnieuw meer en meer tegenkomen. De problemen die zich vandaag aandienen lijken mij immers van een nog grotere orde dan die uit onze “leertijd” in de jaren ‘70. We zullen het voortaan schouder aan schouder doen. Laat Progressief Hoboken als samenwerkingsverband van progressieven van allerlei slag daarbij een eerste baken worden.

   Ik geef je alvast een stevige kameraadschappelijke knuffel.

   Rik Willemen

3. geuens Stannie said

   7 mei 2009 @ 20.21

   Uw boek kris heb ik met veel interesse uitgelezen. Ik ben geen lezer maar jij hebt mij een heel boek doen uitlezen, bedankt.
   Groetjes / Stannie

RSS feed for comments on this post · TrackBack URI