Kris Merckx – stichter GVHV, ex-provincieraadslid PVDA

In de provincieraadszitting van gisteren in Antwerpen stelde ik namens de PVDA+ voor dat de provinciebesturen het ontslag eisen van de Vlaamse minister van Begroting van Philippe Muyters. Vijf dagen voordien had die namelijk via zijn kabinetschef totaal onverwacht aan de provinciale deputaties laten weten dat hij voor volgend jaar maar liefst 26,5 miljoen euro extra gaat korten op het Vlaams Provinciefonds. Daarmee zet hij de provinciebesturen, inclusief die van Antwerpen en West-Vlaanderen waaraan zijn partijgenoten deelnemen, voor schut. Al het werk dat dat de vijf Vlaamse provinciebesturen in de voorbije maanden verrichtten voor de opmaak van een meerjarenbegroting die al veel besparingen voorzag mag in de prullenmand gegooid worden. Een ontredderde hoofdgedeputeerde Luk Lemmens (ook N-VA) kondigde aan dat hij daarvoor twee maanden extra werk nodig heeft en de bespreking van de begroting evenveel maanden dient uit te stellen. De onbekwaamheid en onverantwoordelijkheid die minister Muyters in deze aan de dag legde vereist volgens de PVDA+ zijn ontslag. Hier mijn toespraak in de provincieraad waarmee ik de provinciebesturen opriep om deze eis te steunen.

Geachte collega’s,

Wij hoorden zonet de even verrassende als pijnlijke aankondiging van eerste gedeputeerde Luk Lemmens over de bijkomende besparingen die minister Philippe Muyters ons oplegt: een bijkomende korting op het Vlaams Provinciefonds van 26,5 miljoen euro waarvan 7 miljoen euro ten laste van de provincie Antwerpen. Zoveel onbekwaamheid, zoveel onverantwoordelijkheid en zoveel kil asociaal handelen kunnen maar tot een conclusie leiden: laat ons aan de provinciebesturen voorstellen om gezamenlijk het ontslag te eisen van minister Muyters. Wat minister Muyters de provinciebesturen hier lapt, provinciebesturen waarvan er twee, Antwerpen en West-Vlaanderen, mee bestuurd worden door zijn partijgenoten, is immers meer dan onbehoorlijk bestuur. Ik verklaar me nader.

Maanden werk overdoen: ‘efficiënte’ overheid à la N-VA

Geachte collega’s,

Ik heb onze hoofdgedeputeerde nog maar zelden ontredderd gezien. Allicht gesterkt door de opeenvolgende opiniepeilingen, straalde hij tot nu toe, net als zijn partijvoorzitter, een gevoel uit: ‘Wat wij ook doen –1420 jobs bij de stad liquideren, subsidies voor armenorganisaties of voor het culturele middenveld afpakken of korten, 3-5-8-procentbesparingsoperaties in onze provincie – niets kan ons deren.’ Maar gisteren was onze hoofdgedeputeerde, toen hij zijn mededeling van daarnet op het vast bureau van de provincieraad kwam doen, voor het eerst echt aangeslagen. En eerlijk gezegd je zou voor minder. Hij diende ons aan te kondigen dat ook hij, nog maar kort geleden – naar we vernemen pas vorige zaterdag 21 september – op de hoogte is gesteld van de beslissing van de Vlaamse minister van begroting, Philippe Muyters, dat deze volgend jaar bijkomend 26,5 miljoen euro gaat korten op het Provinciefonds, waarvan 7 miljoen ten koste van onze provincie. U hebt de gevolgen gehoord: ons bestuur mag het huiswerk, waaraan maanden geknutseld is en dat ons vorige week woensdag 18 september hier met de nodige luister, documenten en presentaties is voorgesteld, gewoon in de prullenmand gooien. Het huiswerk moet opnieuw gemaakt worden. En het bestuur vraagt er zelfs twee maanden extra tijd voor. Hetzelfde lot is de andere provinciebesturen beschoren. Maandenlang werk van tientallen bestuurders en wellicht honderden ambtenaren moet worden overgedaan. Is het op die wijze dat de N-VA het overheidsapparaat efficiënter gaat laten werken? , Bovendien nog met minder personeel?!

De vaak asociale besparingen die in de toen voorgelegde Meerjarenplanning voorzien waren, en waartegen wij hier al een half jaar strijden, moeten dus nog aangescherpt worden. Het enige ‘voordeel’ hiervan is dat wij 2 maanden extra de tijd krijgen om het verzet er tegen te organiseren.

De onbekwame Muyters en het kille Vlaanderen in actie

Geachte collega’s,

We kunnen over veel van mening verschillen. Maar over een zaak zouden we het nu toch eens moeten kunnen zijn. Wat minister Philippe Muyters hier de provinciebesturen aandoet, is onaanvaardbaar.
Hier is een politicus aan het werk
– die tientallen, zoniet honderden, bestuurders en ambtenaren maanden voor niets laat werken; op die manier zal het overheidsapparaat alvast niet efficiënter en met minder personeel kunnen gaan werken.
Hier is een politicus aan het werk
– die lak heeft aan tijdig overleg en informatie van de betreffende bestuurders, die van zijn eigen partij incluis;
– die asociaal handelt, ongevoelig voor de gevolgen die de bijkomende besparingen die hij oplegt gaan hebben voor duizenden Vlaamse mensen en verenigingen.
Als dit Vlaanderen in Actie is, dan is het wel het kille Vlaanderen in Actie.

Daarom stel ik voor dat de provinciebesturen het ontslag van deze minister eisen en het herzien van de Vlaamse begrotingsmaatregelen ten aanzien van de provincies. Zoveel onbekwaamheid en onverantwoordelijkheid moet stoppen en gesanctioneerd worden. Natuurlijk zijn alle ministers van de Vlaamse regering verantwoordelijk voor deze slag in het gezicht (en in de budgetten) van de provincies. Niet alleen die van N-VA – hoewel ook daar Geert Bourgeois als minister van Binnenlandse Zaken de zaak van provincies en gemeenten ter harte zou moeten nemen – maar ook die van CD&V en sp.a. Maar als minister van begroting draagt Muyters de hoofdverantwoordelijkheid om alle bestuursniveaus en sectoren die van zijn financiering afhangen, tijdig te betrekken en in te lichten. Dat is totaal niet gebeurd. Dat zelfs een partijgenoot als hoofdgedeputeerde Luk Lemmens, tot vijf dagen geleden ook totaal in het ongewisse werd gelaten over de belangrijke afnames op het Provinciefonds, illustreert het misprijzen van deze minister voor de besturen die van zijn financiering afhankelijk zijn. Dat is pijnlijk, op het persoonlijke vlak, voor onze hoofdgedeputeerde, maar, op het sociale en financiële vlak, nog veel meer voor de inwoners, verenigingen en personeelsleden die de gevolgen gaan dragen indien deze bijkomende besparingen doorgang vinden.

‘Vlaanderen doet het goed’?

Ironisch, of liever cynisch, genoeg gebeurde de bekendmaking van de extra korting op het provinciefonds in de marge van de septemberverklaring van Kris Peeters en zijn Vlaamse regering. In deze goednieuwsshow heette het dat het sterke, warme Vlaanderen het goed doet. Ja, er zijn er die het goed doen. De duizenden euromiljonairs die er vorig jaar in ons land zijn bijgekomen en die hier nog altijd geen vermogensbelasting moeten betalen. De bestuurders van grote bedrijven die voor vijf tot tien vergaderingen per jaar van hun Raad van Bestuur 80.000 tot 100.000 euro of meer opstrijken. Van uurlonen gesproken, die Albert Frères, Hutsen en Lippensens, die Thijssens, Bellensens, Cornus en Dehaenes zadelen de werkende mens inderdaad op met een ondraaglijke concurrentiehandicap. Het is crisis, zullen minister Muyters en Cie zeggen om hun ingrepen te verantwoorden. Maar het is duidelijk geen crisis voor iedereen.
In een vorige zitting heb ik gezegd dat ik voortaan regelmatig tussenkomsten over de budgettaire problemen zou eindigen met de quote – eerst nog eens in het taaltje van mr. De Wever – ‘Ceterum censeo decies centenas milia euronum habentibus vectigal imponendum esse’. En in schoon en volks Vlaams luidt dat: ‘Voorts ben ik van mening dat de miljonairstaks moet ingevoerd worden’.

Ik weet: er waren er toen die luid ‘neen’ riepen – niet waar mijnheer de hoofdgedeputeerde? – en anderen hebben meewarig geglimlacht.
Maar zoals de zaken nu een gang gaan, ook in ons provinciebestuur, zullen ongetwijfeld steeds meer mensen vinden dat die taks op de vermogens boven het miljoen euro een valabel en sociaal rechtvaardig alternatief is dat dringend aan de orde is. De betrokken euromiljonairs zullen er geen boterham minder om eten, maar het zou wel 9 miljard per jaar in het laadje kunnen brengen om pijnlijke maatregelen, zoals nu worden opgelegd, te vermijden.
Laat ons alvast samen voor zo’n elementaire maatregel ijveren. En geloof me, zoals het nu evolueert zullen er allicht nog radicalere maatregelen nodig zijn. Maar dan niet tegen de zwakken en de modale verdieners, wel tegen hen die het kunnen en moeten dragen.